Крыху раней напісалася ў мяне адна невялічкая падлеткавая аповесць, нават - аповедзік на 7-8 старонак. З ім я паўдзельнічала ў конкурсе, выйшла ў фінал, атрымала і паслухала аўтарытэтныя заўвагі прафесійнага журы.
Зараз я маю вялікую патрэбу выслухаць мяркаванні чытачоў. Самыя розныя, самыя суворыя. Насамрэч менавіта літаратура для падлеткаў, і менавіта беларуская літаратура вабяць мяне ў сэнсе мастацкай рэалізацыі, і таму мне вельмі важна ведаць, што ў мяне атрымліваецца, а што - не.
- Кто ты? - спросил Маленький принц. - Какой ты красивый!
- Я - Лис, - сказал Лис.
- Поиграй со мной, - попросил Маленький принц. - Мне так
грустно...
- Не могу я с тобой играть, - сказал Лис. - Я не приручен.
- Ах, извини, - сказал Маленький принц.
Вот оно. Буду выкладывать по чуть-чуть))) Будут пожелания и ценные советы - будет продолжение. Название еще не придумано. События полностью вымышлены и с реальностью никак не соотносятся, хотя в нашей жизни может быть все. Герои - плод моей фантазии. Реальных людей здесь не подразумевается.
Суетливый день, мелкие приятности и не приятности, сон, быт, как рутинно все.. обычно…
Ставишь кофейник по привычке, выходишь из дома по какой то надобности и напрочь о нем забываешь…а вспомнив летишь на кухню, уже представляя себе недовольно прыгающий и фыркающий на газу кофейник…..
У тую ноч Лідзя амаль не спала, яна колькі разоў падымалася. Напэўна боль суцішыўся б, калі б яна мела магчымасць хадзіць па пакоі, але Міхаіл груба адказаў на яе просьбу зняць ланцуг:
— Я яшчэ з глузду не з’ехаў. Выдумала — хадзіць ёй патрэбна. Ляжы і не дуры галавы.
Назаўтра, падняўшыся раненька, яна дапамагла маці ўправіцца з гаспадаркай, а пасля, узяўшы сняданак і кошык, адправілася ў бор. Маці нічога ёй на гэта не сказала, ды і нічога дзіўнага тут не было, бо гэта быў абавязак Лідзі — на зіму грыбы, ягады, зёлкі на лекі збірала заўсёды яна.
- Где ты достала такие большие и красивые звёзды?
Мальчик с удивлением разглядывал крылья бабочки, севшей ему на руку.
- Из твоих снов, - ответила бабочка.
- Да?- мальчик на мгновение задумался, но затем утвердительно качнул головой, - Да. А как ты увидела мои сны?
- Вчера, когда ты плакал, посмотрев грустный фильм, то смахнул несколько слёз на траву.
- Но там не было никакой бабочки, - с сомнением сказал мальчик.
Лідзя глядзелася ў люстэрка. Не, яна не была прыгажуняй, хоць і мела высокі чысты лоб, вялікія задуменныя вочы, маленькі акуратны носік. Яе знешнасць хібіла ніжняя сківіца, што крыху выдавалася ўперад.
Прыгажуняй была яе малодшая сястра Жэня. Тая мела круглы падбародак, чорныя, як смоль, валасы і грубкі на шчочках, калі яна ўсміхалася. А ўсміхалася Жэня часта, бо была рагатухай і ўмела падабацца хлопцам…
Вечарэла… На вуліцу лажыліся даўгія цені, паветра пакрысе астывала, даруючы даўгачаканую пасля спякотнага дня прахалоду. Сонца апускалася ўсё ніжэй за лес. Стомленыя працай людзі вярталіся з сенажацей, на якіх большасць з іх правяла цэлы дзень, бо надвор’е стаяла нядрэннае, і кожнаму хацелася нагатаваць як мага больш сена кароўцы ці каню.