Сярод мэтаў, якія я ставіла перад сабой на гэтую сустрэчу, была адна патаемная. Патаемная, але ж - самая галоўная. 

Для мяне ёсць адзіны спосаб зразумець, чаго вартыя мае веды - гэта выйсці з імі на публіку. У працоўнай адзіноце за сталом я заўсёды знаходжуся ў стане вялікай неўпэўненасці - мне падаецца, што я нічога не ведаю, нічога не вартая, нічога не зрабіла і дарэмна змарнавала адведзены мне час. Здаецца, разумею, што год настойлівых пошукаў і нейкіх відавочна правільных дзеянняў не мог прайсці безвынікова, але ж - сумнеў грызе. 

Напэўна, так бывае амаль з кожным - мы правяраем вартасць таго, што мы робім, толькі калі выносім плады сваёй працы на чалавечы суд. І можна быць якім заўгодна мізантропам - але ж усё роўна несці, баючыся і падпрыгваючы ад хвалявання, сваё  - людзям. Здаецца, толькі чужое вока глядзіць аб'ектыўна - калі, канешне, яно незаангажавана нічым, тое вока. 

Карацей, насамрэч у мінулую пятніцу я правярала сябе - ці папраўдзе я сёння ведаю пра Дубоўку больш, чым ведала год таму? Сапраўды ведаю - а не нешта там адчуваю, уяўляю, дадумваю ці фантазірую, як гэта часцяком са мной здараецца. 

Дзень быў для пасядзелак у музеі зусім непрыдатны - першы сонечны дзень менскай вясны. Гасцей завітала няшмат, але й нямала - якраз на лекцыйную залю музею Броўкі, тое, што патрэбна. 

Школьнікі былі на канікулах, але ж бавіць час аднымі дарослымі не выйшла - прыйшлі да нас студэнты суседняга наргаса, яны часцяком прыходзяць на нашы імпрэзы, бо,я думаю, выкладчыкам даволі зручна - блізка і па часе супадае з парамі. Студэнтаў я люблю - яны народ цікаўны і чулы да новых ведаў, асабліва калі іх не трэба будзе потым на сесіі здаваць. 

Таму, як і заўсёды, аўдыторыя была пярэстая - і маладыя, і ... таксама маладыя:) 

З такой аудыторыяй заўсёды складана - бо яна розная па ўзроўні падрыхтоўкі і запросаў да вядоўцы. Але ж студэнты - гэта святое, заставіць іх сумаваць я ніяк не магла - а таму кінула падрыхтаваную прэзентацыю і план дакладу, у якім былі і архіўныя цікавосткі, і літаратуразнаўчыя знаходзкі, і гісторыка-біяграфічныя карэктыроўкі існых поглядаў - і проста распавядала пра Дубоўку. 

Здаецца, і год таму я рабіла тое самае - проста рапавядала пра Дубоўку. 

Але ж - не. тады ў мяне ведаў хапіла якраз на гадзіну. Зараз - хапіла б на тыдзень расповядаў, з перапынкамі хіба што на ежу і сон. 

Бо я не распавяла - і нават не кранула! - гісторыю Манькавіч, вёскі, дзе Дубоўкі жылі напачатку века ,а Манькавічы, між іншым - маёнтак князя Друцкага-Любецкага, аднаго з самых уплывовых і знакамітых князёў фіналу імперыі, які кожны год атрымліваў асабістае запрашэнне на дзень народзінаў апошняга імператара. 

І пра Манькавіцкую бібліятэку Друцкага-Любецкага не распавяла, пра тую падшыўку "Аганьку", якая была адзіным чытаннем малога Ўладзіка Дубоўкі - а я ж адшукала і маю такую самую падшыўку, і можна бясконца распавядаць пра тое, пра што пісалі ў тагачасным "Аганьку" - і як гэта потым "выплыла" у дубоўкавых вершах. 

Ай, хіба пералічыш тое, пра што я не распавяла? І пра канцылярыю, у якой працаваў Дубоўка, і пра тое, як выглядала ягонае працоўнае месца, і што ён пісаў пра сябе ў анкете удзельніка з'езду "Маладняка" - ён і там быў адметны, не такі, як усе, хаця анкета, здавалася б, дзе там выпендрыцца... І пра следства, і пра этап, і пра Чэбаксары - о, як шмат я не распавяла пра Чэбаксары, і пра кулі, якія свісталі над ягонай галавой, і пра чалавека, якога яны забілі... 

Карацей, за гадзіну я паспела толькі падзяліцца са слухачамі... Не, не ведамі. Хіба што - сваім захапленнем. Бо якія ж веды ўкладуцца ў гадзіну? 

Але ж было галоўнае. 

Калі мы напрыканцы імпрэзы ўключылі відэазапіс і пачалі яго глядзець - я бачыла, як на вачох слухачоў маіх блішчэлі слёзы. Я і сама ледзь не рассуропілася - бо эмоцыйны накал часам складана трываць: сам накруціш, сам жа і пакутуеш.Але ж ладна я, сентыментальная дзяўчына. Я бачыла, што "пранікліся" і студэнты.

Студэнты, якія напрыканцы лекцыі цішком выціраюць слёзы - гэта, я вам скажу, файна:) 

Фота - маёй любімай былой студэнткі, нашай вельветавай Аліны Арловай:)