Ці чулі вы, як чытае свае вершы Янка Купала? 

Паслухайце - дзіўнае ўражанне. 

Чытанне - нібыта спеў, манатонны, але ж эмоцыйны, які часам зрываецца на сапраўдную мелодыю, сле ж ніколі не перастае быць вершам, чытанне, чымсьйці падобнае на камланне шамана, на сеанс гіпнозу, на медленнае, але няўхільнае накручванне нерваў на стрыжань эмоцыі. 

Гэтак гучыць ліра - стары беларускі інструмент, які мы слухалі на нашай пятнічнай сустрэчы: манатонна, але ўсхвалявана, аднастайна, але натхняльна, абуджаючы недзе ў глыбіні душы пачуцце, якое авалодвае - і не пакідае. 

Што мы толькі не пачулі на гэтай сустрэчы дзякуючы Аксане Спрынчан і Ярашу Малішэўскаму: і ліру, і жалейку, і дуду, і нават пішчык, усе тыя інструменты, якія гучаць у творах Купалы, і якіх мы не чулі ніколі ў жыцці. 

Я не буду зараз расказваць пра іх, бо дамовілася з музыкам, што ён распавядзе для вельветчан асобна пра кожны з гэтых музычных беларускіх цудаў - але, скажу я вам, мы параскрывалі рты і страцілі мову ад здзіўлення. Усё, што мы сабе ўяўлялі пры словах "жалейка" ці "ліра" ці "дуда" - гэта зусім, зусім не тое! 

А потым мы слухалі Аксану Спрынчан - пісьменніцу ў чацвертым пакаленні, яшчэ прадзед якой пісаў вершы па-украінску, а дзед і бацька працавалі на ніве беларускай літаратуры, і спадарыня Аксана казала дакладныя і нечаканыя словы пра Купалу у сваёй творчасці і нашым жыцці. 

І яшчэ адно адкрыццё: навуковы сакратар музею Янкі Купалы Галіна Варонава, чалавек-энцыклапедыя, якая распавядала нам пра самыя вострыя і складаныя перыяды Купалавага жыцця з такой фактаграфічнай бязлітасцю, з такой сапраўднай жыццёвай падрабязнасцю, з такімі моцнымі і бескампраміснымі пачуццямі, што я, напрыклад, не знаходзіла сабе месца да сёняшняй раніцы - так уяўна і так няўхільна стаў перада мной смяротны выбар, які рабіў Купала не адзін раз у сваім драматычным жыцці... 

Дзяцей зноў было шмат. Былі і нашыя вельветчане - Таня з Вікай, а яшчэ - нашыя чытачкі, якія не адзначаюцца ў каментарах, але ж прыходзяць на сустрэчы. 

Я выходзіла з сустрэчы натхненай і агаломшанай - столькі ведаў і пачуццяў абрынулася на мяне... Сёння мне нават неяк сумна і самотна - столькі эмоцый і энергіі выплеснулася ўчора, столькі няпростага пачулася. 

Ці спадабалася дзецям? Не ведаю. Па праўдзе кажучы, я перастала на гэтым канцэнтравацца. Каб усім спадабалася - гэта немагчыма, дый, напэўна, не трэба й ставіць такой мэты. Даць магчымасць кожнаму, хто прыйдзе да нас, адчуць сабе ў сілавым полі ўздзеяння беларускай культуры - вось, напэўна, тое, што мы разам можам зрабіць.

А там - як атрымаецца.